OPOWIEŚĆ O CZARNYM MIEŚCIE

(Uzupełnienie pierwszego rozdziału księgi trzeciej)

 

Opowieść o Czarnym Mieście, jak się ją w skrócie nazywa, nie należy do kanonu Baśni z Tysiąca i Jednej Nocy, lecz zachowane rękopisy tej niezwykłej historii sugerują, że była uważana za część zbioru. Badacze literatury arabskiej kłócą się, czy historia powstała w tym samym czasie, gdy kształtował się kanon, czy też jest późniejszym do niego dodatkiem, niewiadomego pochodzenia fałszywką. Najstarszy rękopis historii pochodzi z XVIII wieku i jest obecnie częścią bogatej kolekcji orientalnej literatury należącej do Aminy Kashaf, znanego eksperta w tej dziedzinie. Pierwszy raz jednak w posiadanie kopii opowieści wszedł w latach 20 XX wieku Joseph Villiard, znany też jako odkrywca fragmentu pamiętnika Hishama ibn Imana. W ciekawy sposób łączy się Opowieść o Czarnym Mieście z opisem tajemniczego, przypisywanego Thamudejczykom lub Nabatejczykom miasta odwiedzonego ponoć przez ibn Imana i wydaje się, że Villiard interesował się baśnią ze względu na pewne szczegóły sugerujące, że Iram z tej historii to w istocie miasto odwiedzone przez ibn Imana. Niestety, tajemnicza śmierć Villiarda w roku 1937 zakończyła jego badania, pozostawiając nam jedynie odpis baśni, przez długi czas uznawany za fałszerstwo samego Villiarda. Dopiero w latach 60 odkryto w Kairze starszy rękopis, na pewno przez Villiarda nieznany. Rzecz znamienna – o ile baśń w rękopisie Villiarda pozbawiona jest charakterystycznych dla Baśni z Tysiąca i Jednej Nocy wtrętów („Tu zaskoczył Szecherezadę poranek”), o tyle występują one w rękopisie kairskim, sugerując nam, że historia została przepisana bezpośrednio i dosłownie z jakiegoś zbioru. Każe nam to przypuszczać, że istniała wersja kolekcji zawierająca tę niezwykłą opowieść, wersja, która z jakichś powodów nie dotarła do czasów obecnych. Baśń w rękopisie kairskim napisana jest językiem charakterystycznym dla VIII-wiecznej arabszczyzny, co każe nam wierzyć w jej autentyczność, lecz wiele niezwykłych szczegółów nie zgadza się z żadnym ze znanych nam zbiorów opowieści.
Iram, Miasto Kolumn jest miejscem powszechnie znanym z arabskich legend i opisanym w Baśniach z Tysiąca i Jednej Nocy, lecz samo Czarne Miasto, miasto, którego nazwa winna być zapomniana, nie istnieje w żadnej innej opowieści. Trudno uznać je za kolejną wersję „zaginionego miasta” zniszczonego przez gniew Allacha – w opowieści zostaje ono zrównane z ziemią przez ościennych władców. Także przejmujący grozą opis praktyk stosowanych przez władcę Czarnego Miasta nie ma precedensu. Rzecz znamienna – protagonistka opowieści jest wyraźnie niewierna, jej imię sugeruje nawet, iż miała być kapłanką Ishtar (motyw nieobecny w żadnej innej baśni!), zaś mieszkańcy Iram, mimo iż czczą Allacha klną się na trzy staroarabskie boginie – al-Lat, al-Uzzę i Manat. Jednak to nie oni, a nieznany nam z imienia władca Czarnego Miasta określany jest jako bezbożny czciciel demonów (wydaje się, że wzmianka o przeniewierstwie Iramu i jego upadku dodana została potem, by bardziej pasować do historii znanej z Koranu). Autor opowieści wydaje się być wyrozumiały wobec pogaństwa protagonistów – i potępiać to samo pogaństwo u czarnego charakteru. Dodatkowo, Namar para się magią – i jest to magia dobra, w przeciwieństwie do demonicznej magii jej męża.
Opis Iram jest wielce interesujący, nie jest to bowiem (mimo drobnej wzmianki na początku) Iram znane nam z innych przekazów, ani też Iram/Ubar odkryte w latach 90 przez Nicholasa Clappa. Miasto opisane w baśni przypomina bardziej miasta Nabatejczyków i Thamudyjczyków – jest bowiem całkowicie wykute w skale, w głębokim wąwozie. To właśnie z tego powodu baśnią zainteresował się Villiard. Co ciekawe, Hisham ibn Iman żył w XVIII wieku, i z tego też wieku pochodzi rękopis kairski.
Inną interesującą kwestią są nieznanego autorstwa notatki nakreślone na marginesach rękopisu kairskiego. Nieznana nam dłoń zanotowała europejskim pismem dwie nazwy, odnosząc je do Czarnego Miasta – jedna z nich to Bhat, druga zaś Chorazin. Obie opatrzone są pytajnikami. Przy pierwszej zaś wzmiance o studni autor notatek zaznaczył wykrzyknik. Trudno powiedzieć, jakich informacji dopatrywał się nieznany czytelnik.
Zapewne nigdy nie poznamy tajemnicy tej opowieści, warto jednak mieć ją w pamięci, mimo, iż nie weszła nigdy w skład żadnego ze znanych obecnie zbiorów. 


OPOWIEŚĆ O NAMAR AL-ISHTAR, FARISIE I CZARNYM MIEŚCIE

Zaś o Iram, Mieście Kolumn, powiadają jeszcze taką rzecz:
Oto niegdyś pośród pustyni rządził potężny władca, który nie znał ani jedynego Boga, ani bożków innych, lecz duszę swą oddał pod władanie złych dżinów i demonów, tych, które później Sulejman uwięził. Władca ów pośród najniedostępniejszej pustyni wzniósł twierdzę, która odzwierciedlała piekło tak, jak Iram odzwierciedlać miało rajskie królestwo. Imię tego miasta dawno zostało zapomniane i zwie się je dziś Czarnym Miastem.
Władca jego zwołał armię złych dżinów, demonów, ifrytów i ghuli, tak wielką, że sąsiednie miasta zaczęły się lękać jej potęgi. I zdarzyło się, że sułtan Iram, Miasta Kolumn, przerażony tym, co się działo, wysłał syna swego z poselstwem do króla Asyrii aby prosić o pomoc. Wyruszył więc książę Iramu do Asyrii i jadąc ze swym orszakiem przez pustynię, napotkał karawanę, w której szło wiele obładowanych i bogato przystrojonych wielbłądów, pomiędzy nimi zaś w lektyce o złotych zasłonach jechała dziewczyna przecudnej urody, odziana niczym na wesele, lecz niezmiernie smutna.
Książę Iramu, ujęty urodą i smutkiem dziewczyny, odezwał się do jednego ze strażników jadących z karawaną i zapytał, kim jest i jaka jest przyczyna jej smutku. I odpowiedział mu ów strażnik w owe słowa: „Ma pani to Namar al-Ishtar, księżniczka miasta Ugarit. Od najmłodszych swych lat wykazywała się nie tylko urodą, lecz i mądrością i jej ojciec przeznaczył ją w służbę swym bogom. Lecz oto władca Czarnego Miasta zagroził Ugarit i zażądał Namar jako swej małżonki. Ojciec jej musiał się zgodzić i teraz moja pani jedzie do Czarnego Miasta wraz ze swą świtą i orszakiem.”
Tu zaskoczył Szecherezadę poranek i przerwała dozwoloną jej opowieść.
A skoro nastała noc [], rzekła: Wieść niesie, o królu szczęśliwy, że skoro usłyszał książę Iramu słowa strażnika, przejął się wielce losem księżniczki Namar. I zapytał jeszcze strażnika: „Kim zaś ty jesteś?” Odrzekł mu ów strażnik: „Imię moje Faris, jestem niewolnikiem księżniczki Namar, mym zadaniem jest odwieść ją do Czarnego Miasta, gdzie oczekuje jej narzeczony.” I spytał książę Iramu, widząc, że smutek Farisa niemniejszy jest, niż smutek samej Namar: „Czemuż to martwisz się tym najbardziej ze wszystkich, którzy jadą z twą panią?” I odrzekł mu Faris: „O panie, jak mam się nie martwić, skoro serce me przepełnia miłość do mej pani, Namar? Będąc niewolnikiem nie mogę jej poślubić, zaś jedyny Bóg, którego wyznaję nie pozwala mi posiąść jej potajemnie, pragnę więc jedynie jej szczęścia, a wiem, iż w Czarnym Mieście nie czeka jej nic dobrego. Gdybym mógł, zabiłbym ją i siebie prędzej, niż pozwolił oddać nasze dusze demonom.” Spytał tedy książę Iramu: „Czemuż więc nie uciekniesz z twą panią, gdy jeszcze uciec z nią możesz?” Odrzekł Faris: „O, na Allacha, jakżebym chciał, lecz ma pani w swej mądrości postanowiła poświęcić się dla dobra swego miasta. Postanowiła też, że w miarę możliwości użyje magicznych mocy, które posiadła, by zaszkodzić Czarnemu Miastu.” Rzekł książę Iramu: „Farisie, niech twa pani Namar al-Ishtar nie lęka się, gdyż właśnie jadę do króla Asyrii by w imieniu mego ojca zawrzeć sojusz przeciw Czarnemu Miastu. Być może jedyny Bóg, którego i ja czczę, pozwoli, że niedługo potrwa wasza niedola.” To rzekłszy pożegnał książę Farisa i wyruszył w dalszą drogę do Asyrii.
Namar al-Ishtar wyruszyła zaś w dalszą drogę do Czarnego Miasta, zaś im bliżej jego murów się znajdowała, tym bardziej zlęknione było jej serce. Przekroczyła w końcu bramy, i stało się, jakby jasny księżyc pochłonięty został przez otchłanie piekielne. Bowiem czarne jak serce samego Iblisa było owo miasto, gdzie w rzekach zamiast wody płynęła krew zabitych, zaś złe dżiny i ghule spacerowały ulicami. Władca tego miasta był człowiekiem, potężnym magiem, który duszę swą całkowicie oddał w moc demonów. Jego imię przeklęte niech będzie przez Proroka i nie znane nikomu. Przywitał on Namar u wrót swego pałacu, będącego zarazem świątynią demonów, które Allach przeklął u zarania dziejów i skazał na wieczne zapomnienie. Zlękła się księżniczka, lecz nie okazała tego, z odwagą, jaka przystoi mądrej córce królewskiej wstępując na czarne schody. W tym miejscu władca Czarnego Miasta pojął ją za żonę, miast przysiąg wygłaszając bluźnierstwa i tam pozbawił ją dziewictwa w sposób, w jaki żaden mąż ze swą małżonką postępować nie powinien. Lud zaś Czarnego Miasta pogrążył się w nieopisanej rozpuście, która trwała trzynaście dni i trzynaście nocy.
Tu zaskoczył Szecherezadę poranek i przerwała dozwoloną jej opowieść.
A skoro nastała noc [], rzekła: Wieść niesie, o królu szczęśliwy, że przez dwanaście nocy przychodził władca Czarnego Miasta do małżonki swej Namar al-Ishtar, postępując z nią w sposób, który każdego dobrego muzułmanina winien przyprawić o dreszcze. I każdego wieczora ginął jeden ze sług i niewolników Namar, aż pozostał sam Faris, gotowy pozbawić życia swą panią. Ona jednak, mimo wszystkich tych okrucieństw i niegodziwości nie utraciła wiary i siły ducha. I trzynastego dnia tak rzekła do swego niewolnika Farisa: „O Farisie, jesteś mi wierny i trwasz przy mnie, choć widzisz, jak zabito naszych towarzyszy. Nie chcę twojej śmierci, jeszcze możesz ocalić życie, uciekaj póki możesz.” Odrzekł jej Faris: „O moja pani, nie opuszczę cię, nawet, gdyby miało kosztować mnie to życie. Prędzej zabiję ciebie, byś już nie musiała cierpieć z rąk twego małżonka.” Rzekła wtedy Namar: „ O ileż razy modliłam się do mych bogów, by pozwolili mi umrzeć. Lecz nie przyśpieszę chwili mej śmierci, chyba, że demony, którym służy mój małżonek, przybędą pożreć mą duszę. Ciągle jednak ufam, że znajdę sposób by ocalić me miasto i wiele innych.” I odrzekł jej Faris: „O pani, gdybyś znała sposób, jak otworzyć bramy miasta, mógłbym uciec, gdyż książę Iramu, którego spotkaliśmy w drodze zamierza zawrzeć sojusz z królem Asyrii i zniszczyć Czarne Miasto. Pani, nawet, jeśli nie mogę ocalić ciebie, spełnię twe pragnienie zniszczenia Czarnego Miasta.” Na te słowa uradowała się wielce Namar i nadzieja jej, kurcząca się wielce w tym strasznym miejscu, powróciła do niej. I rzekła Namar do swego niewolnika Farisa: „Farisie, gdybyż udało się im to, byłabym najszczęśliwszą spośród cór ludzkich. Wiem o przejściu, nieopatrznie pokazał mi je mój małżonek, wierząc, że nie będę miała dość odwagi, by z niego skorzystać. Przejściem tym, wykutym w skale, wydostaniesz się z miasta i podążysz do Asyrii, by wspomóc jej władcę i księcia Iramu w ich dziele. Oto w świątyni, za ołtarzem jest głęboka studnia wyryta w skale, w studni tej żyją demony, lecz za studnią ukryte są drzwiczki. Wiodą one do skalnego korytarza, on zaś poza miasto. Jego wylotu strzeże ognisty Ifryt, który przepuszcza jedynie tych, którzy znają magiczne słowa. Słów ich mój małżonek nie chciał mi podać, lecz moją magią wydostałam je z niego gdy spał.” I podała mu owe słowa, a ledwo zdążyła to uczynić, przybył władca Czarnego Miasta wraz ze swymi sługami i kapłanami. I rzekł władca Czarnego Miasta do małżonki swej Namar: „Moja żono, oto będziemy świętować trzynastą noc naszego małżeństwa i ci, których czczę domagają się ofiary. Daj nam niewolnika swego Farisa, byśmy mogli go poświęcić.” Zadrżało serce Namar na te słowa, zaś Faris, wiedząc, że nie może stracić życia, zerwał się do ucieczki i pobiegł w kierunku świątyni, tak, jak rzekła mu to Namar. Minął studnię przeklętą i ruszył ku drzwiom. Gdy zaś je przekroczył, przestali ścigać go słudzy i kapłani, zaś władca Czarnego Miasta rzekł: „Oto wybrał swą śmierć, ognisty ifryt spali jego ciało na popiół.” Po czym kazał poświęcić jednego ze swoich niewolników i świętował trzynastą noc swego małżeństwa.
Faris zaś zgodnie ze słowami swej pani Namar, ruszył przez korytarz aż do miejsca, gdzie zagrodził mu drogę ognisty ifryt. Faris nie uląkł się jednak i wykrzyknął magiczne słowa, które podała mu Namar. Ifryt odstąpił zaś i przepuścił go, pozwalając mu zbiec z przeklętego miasta.
Udał się tedy Faris do króla Asyrii i tam przed nim i wysłanym przez swego ojca księciem Iramu opowiedział, jakie niegodziwości spotkały w Czarnym Mieście jego panią i jej świtę. Jego słowa przeraziły wielce króla Asyrii i decyzja została podjęta – jego wojska połączyły się z wojskami króla Iramu i wyruszyły na Czarne Miasto.
Tu zaskoczył Szecherezadę poranek i przerwała dozwoloną jej opowieść.
A skoro nastała noc [], rzekła: Wieść niesie, o królu szczęśliwy, że wojska króla Asyrii połączyły się z wojskami Iramu i razem ruszyły na Czarne Miasto. I spotkał się król Iramu ze swym synem i z Farisem, niewolnikiem Namar al-Ishtar. I opowiedział Faris królowi Iramu swą historię, a król Iramu rzekł na to w te słowa: „Farisie, wykazałeś się wielką odwagą i lojalnością wobec twej pani, ponadto tak jak i ja jesteś wyznawcą jedynego Boga, nie godzi się więc, byś jako niewolnik widział owoce twego męstwa. W imię Allacha daję ci wolność – jako wolny człowiek zobaczysz nasze zwycięstwo nad niegodziwością.” Faris zaś upadł na kolana przed swym dobroczyńcą i rzekł: „O panie, moja wolność jest dla mnie niczym w obliczu cierpienia, jakie spotkało mą panią. Oby ona odzyskała wolność, gdyż bez jej szczęścia nie ma szczęścia dla mnie.” Odpowiedział król Iramu: „Klnę się na Manat, że zrobimy wszystko, by ocalić twą panią”.
Rozłożyli tedy swe wojska pod bramami Czarnego Miasta i poczęli je oblegać. A widząc to władca Czarnego Miasta rzekł do swej żony Namar: „Zaiste, niczym są król Asyrii i król Iramu wobec moich wojsk.” I wysłał swoje wojska i stoczyli krwawy bój pod bramami miasta, lecz oblegający nie cofali się. Rzekła więc Namar do swego męża: „O panie mój, ich odwaga nie pozwoli im się poddać.” Odparł władca Czarnego Miasta: „Zginą więc.” I kolejnego dnia posłał znów swą armię dżinów i ghuli, lecz oblegający nie cofnęli się. I wzrastał gniew władcy Czarnego Miasta i wzrastała radość Namar.
Oblegali Czarne Miasto trzy dni, zaś trzeciego dnia wieczorem wyruszył Faris wraz z księciem Iramu i zaufanymi sługami do tajnego przejścia. Użyli magicznych słów i minęli ognistego ifryta, przeszli korytarzem w skale i minęli przeklętą studnię i pod osłoną nocy otwarli bramy miasta, wpuszczając oblegających.
Zaś władca Czarnego Miasta widział to i zagniewał się wielce i skierował swą złość na żonę swą Namar i rzkeł do niej tymi słowami: „Ladacznico! Oto wrogowie są w mym mieście, poza mną i tobą nikt nie wiedział o tajnym przejściu, to ty, zdrajczyni, wydarłaś mi sekret magicznych słów i przekazałaś go swemu niewolnikowi!” Namar zaś uśmiechnęła się, nie mówiąc nic, zaś uśmiech jej był potwierdzeniem i rozjuszył władcę Czarnego Miasta jeszcze bardziej. Rzekł więc do niej: „Bądź przeklęta! Zginę tu, lecz wpierw demony pożrą twą duszę!” To rzekłszy zaś zabrał Namar do świątyni i cisnął ją do studni, potem zaś stanął na schodach, czekając na zdobywców.
Gdy przybyli do świątyni Faris i książę Iramu ujrzeli władcę Czarnego Miasta czekającego na nich. Rzekł do nich: „O głupcy, przybyliście po swoją śmierć i po zatracenie! Ja zginę, lecz ofiara, którą złożyłem obudzi demony!” Po tych słowach pojął Faris, jaki los spotkał Namar, rzucił się więc ku studni, książę Iramu zaś zaatakował władcę Czarnego Miasta.
Tu zaskoczył Szecherezadę poranek i przerwała dozwoloną jej opowieść.
A skoro nastała noc [], rzekła: Wieść niesie, o królu szczęśliwy, że nie bacząc na niebezpieczeństwo, skoczył Faris do przeklętej studni, mieszkania demonów, to zaś, co tam ujrzał było tak przerażające, że nie sposób tego opisać. Jego serce jednak było przepełnione wiarą w Allacha i miłością do Namar, groza studni więc nie stanęła mu na przeszkodzie. I wieść niesie, że ocalił Faris panią swą, Namar, jej ciało przed śmiercią, duszę zaś przed zniszczeniem. Jedynie włosy jej, piękne niegdyś i czarne, stały się pod wpływem strachu siwe, tak, że nazywano ją później Namar Białowłosą.
A gdy stanął Faris w świątyni, przekonał się, iż bitwa dobiega końca, zaś władca Czarnego Miasta nie żyje. Nie żył też książę Iramu, zmarły śmiercią męczennika, za którą Allach obdarowuje rajskimi rozkoszami. Wojska Asyrii i wojska Iramu spustoszyły Czarne Miasto, wybijając dżinny i ghule, ludzi zaś biorąc do niewoli. Była zaś wśród pojmanych wieszczka, kapłanka demonów, która widząc Farisa zakrzyknęła w te słowa: „O przeklęty bądź na wieki, ocaliłeś siebie, lecz potomstwo twoje zniszczy Iram, Miasto Kolumn!” Król Iramu jednak nazbyt pochłonięty był żałoba po śmierci swego dziedzica, by się tym przejąć. Rozkazał jedynie przesłuchać kapłankę, po czym wbić ją na pal i obedrzeć ze skóry. Gdy zaś ostatni słudzy władcy Czarnego Miasta skonali w męczarniach, które nie mogły równać się tym, jakie sprawiali swoim ofiarom, wrócili władcy do swych królestw. Namar al-Ishtar Białowłosa powróciła do ojca, Farisa zaś zabrał ze sobą król Iramu.
Gdy zaś jechali przez pustynię, spytał Faris: „O panie, czemu nie zezwoliłeś mi jechać do Ugarit wraz z mą panią?” Odpowiedział mu król Iramu: „Syn mój nie żyje, ja zaś potrzebuję zaufanego i lojalnego człowieka, który pomoże mi. W mieście jej ojca twoja pani odzyska siły, ja zaś dałem ci wolność, lecz pragnę, byś mi służył.” Zasmuciło to Farisa, nie rzekł jednak nic i wstąpił na służbę króla Iramu. Dotarli też wkrótce do miasta, a mówią, że nie miało ono równych pod słońcem. Zbudowane było w głębokim wąwozie, wejść do niego broniły dwie potężne bramy, zwieńczone kolumnami, na których stały posągi skrzydlatych lwów o ludzkich głowach. Dlatego też zwie się Iram Miastem Kolumn. Siedziby zaś władcy i jego dworu, jak i świątynię ku czci Allacha i jego córek wykuto w skalnej ścianie wąwozu z kunsztem takim, jaki nie był znany nigdy wcześniej ani nigdy potem. Zachwycił się Faris pięknem Iramu i zapragnął w nim pozostać, lecz jego serce usychało z tęsknoty za Namar al-Ishtar. Służył jednak wiernie nowemu panu, aż pewnego dnia ten wezwał go do siebie i rzekł: „Farisie, mój syn nie żyje, ja zaś nie mam innego potomka, ani też małżonki, która mogłaby mi dać następcę. Postanowiłem ożenić się i pragnę, by moja żona przewyższała wszystkie kobiety swą urodą i mądrością. Pragnę prosić władcę Ugarit o rękę jego córki Namar al-Ishtar Białowłosej.” Słysząc to, zadrżał Faris i rzekł: „O panie, jeśli poślubisz Namar, będę musiał przestać być twym sługą.” Spytał go król: „Czemuż to?” Odpowiedział mu Faris: „O panie, pragnąłem Namar jeszcze będąc jej niewolnikiem. Wiedziałem i wiem, że nie poślubię jej ani nie posiądę nigdy, lecz nie godzi się, bym pragnął żony tego, kto dał mi wolność.” Skinął głową król i rzekł: „Rozumiem, lecz nim odejdziesz mam do ciebie prośbę. Udasz się do Ugarit i oddasz Namar list ode mnie, jeśli zaś ona zgodzi się mnie poślubić, przywieziesz ją do Iram.”
Zgodził się więc Faris na taki układ i udał się do Ugarit, by prosić o rękę Namar dla swego króla. Przybywszy zaś, ujrzał, że jego pani za sprawą swej silnej woli i magii, którą władała odzyskała siły i jest jeszcze piękniejsza niż była. Jej jasna twarz i białe włosy jaśniały niczym księżyc w pełni. Zasmucił się Faris, bo jego miłość i pragnienie przybrały na sile. Wręczył jednak Namar list. Ona przeczytała go i spytała: „Czemuż to tak wielki smutek widzę na twej twarzy?” Odpowiedział: „Smucę się wspominając niedole, jakie wycierpiałaś od swego poprzedniego małżonka.” Rzekła Namar, uśmiechając się do niego: „Mój poprzedni małżonek skrzywdził mnie, lecz ten którego teraz poślubię uczyni mnie szczęśliwą.” Faris zaś nie odrzekł nic.
Tu zaskoczył Szecherezadę poranek i przerwała dozwoloną jej opowieść.
A skoro nastała noc [], rzekła: Wieść niesie, o królu szczęśliwy, że wyruszył Faris wioząc do Iram, Miasta Kolumn, Namar al-Ishtar, swą dawną panią, tą, której pożądał ponad życie. I zatrzymali się w jednej z oaz na postój, a nocą weszła Namar do namiotu Farisa i zrzuciła przed nim szatę, ukazując ciało, na którym nie pozostał już żaden ślad cierpień. Zatrwożył się wielce Faris, lecz oczu swych nie mógł oderwać od jej urody. Uśmiechnęła się Namar i rzekła: „Czego się lękasz? Twój władca nie pozna, że mnie posiadłeś, nie jestem już bowiem dziewicą.” Odpowiedział jej: „Pani, pragnę cię jak deszcz pragnie ciepłego łona ziemi, lecz nie mogę cię posiąść.” I rzekła znowu: „Czego się lękasz? Skrzywdzono mnie, lecz wciąż mam w sobie pragnienia właściwe kobietom, pragnienia, które może zaspokoić odpowiedni mężczyzna.” Odrzekł Faris: „Pani moja, pragnę cię jak wielbłąd pragnie wody, lecz nie mogę cię posiąść.” Wtedy zagniewała się Namar i rzekła: „Czego się lękasz? Nie tylko ty mnie pożądasz, i ja pragnęłam ciebie, gdy byłeś moim strażnikiem. Teraz możemy spełnić nasze pragnienia, więc czemu się wzbraniasz?” Odpowiedział jej w końcu Faris tymi słowami: „Moja pani, radości mego serca, gdybym żywił jedynie pożądanie ciała, nie wzbraniałbym się, lecz moja dusza kocha twoją duszę i jedna noc nie da mi radości. Jedynie obietnica całego życia przy twoim boku mogłaby ugasić płonący we mnie ogień. Błagam tedy pani, jeśli czujesz choć odrobinę miłości do mnie, zaklinam cię, nie unieszczęśliwiaj mnie i opuść mój namiot.” Bez słowa zebrała więc Namar swoje szaty i wyszła, Faris zaś zapłakał gorzko z trawiącej go tęsknoty i pożądania.
Przybyli w końcu do Iram i stanęła Namar al-Ishtar przed obliczem jego króla. On zaś spojrzawszy na nią spytał: „Namar, czy otrzymałaś mój list?” Odparła: „Tak, o panie, otrzymałam.” Spytał: „Czy postąpiłaś tak, jak ci w nim poleciłem?” Odparła: „Tak, panie, tak postąpiłam.” Spytał: „Jaka tedy jest decyzja?” Odparła: „Panie, sługa twój Faris kocha mnie i pragnie ponad wszystko połączyć się ze mną jako mój małżonek.” Uśmiechnął się wtedy władca Iramu i rzekł do Farisa: „Zaiste, nie mam potomków i potrzebuję dziedzica. Gdybyś zdecydował się posiąść Namar, wybaczyłbym ci to, lecz poślubiłbym ją i uczynił królową i matką swych dzieci. Ty jednak wyznałeś przed nią swą miłość i dowiodłeś, że twoja miłość do niej jest silniejsza niż pożądanie ciała. Na Allaha i jego córki, uczynię cię mym następcą, Namar zaś uczynię twą żoną. Po mej śmierci oboje panować będziecie w Iram, po was zaś panować będą wasze dzieci.”
Tak też uczynił. Namar al-Ishtar wyznała wiarę w jedynego boga i poślubiła Farisa. Przynieśli sobie nawzajem wielkie szczęście, zaś pod ich rządami Iram stało się jeszcze wspanialsze. Ich potomkowie jednak powrócili do wiary w bożków i sprowadzili na miasto zagładę.

 

Powrót    Uwagi?   Zajrzyj