Rozdział 5. Wisielec

Od patrzenia na pismo klinowe Zacka bolała głowa. Promieniowanie ekranu zabijało, nawet wydrukowanie fotografii nie pomagało wiele. Kiedy chłopak zamykał oczy, widział rzędy glinianych tabliczek.
„I tyle mam z Iram” – myślał – „wiem, że znak oznaczający gwiazdę, oznacza też boga.”
Okłamywał samego siebie. Miał też sny.
W snach widział drzewo – potężny pień wznosił się pod chmury, gałęzie rozpościerały się w górze niczym parasol – splątane konary tworzyły sklepienie ponad trawiastą równiną, nad głową Zacka. U stóp młodego maga ziemia wybrzuszała się: to masywne korzenie kłębiły się pod glebą, sięgając równie głęboko, jak wysoko sięgały gałęzie. Korona drzewa docierała do najwyższych warstw niebios, korzenie zaś – aż do samego jądra ziemi.
Pień był suchy i chropowaty w dotyku, ciepły – pod dłonią Zac czuł pulsowanie soków. Jak pulsowanie krwi niemalże. Drzewo żyło, choć coś w głębi ziemi niszczyło końce jego korzeni – to coś było jednak zbyt małe, by zniszczyć tak potężną roślinę. Niemniej jednak sama obecność mrocznego bytu gdzieś w głębi była dość niepokojąca. Zac czuł, że wolałby nie spotkać się z nim twarzą w twarz.
A jednak byt obserwował go – choć ukryty w głębi ziemi, miał swoje oczy i tutaj, na powierzchni. Ich wzrok wywoływał zimny dreszcz na karku. Cokolwiek Zac zrobił, był obserwowany.
...nigdy nie zobaczysz swojego prześladowcy – powiedział jakiś głos, głos znikąd. Należał do kobiety, czy może mężczyzny? Tego Zac nie wiedział.
...nie zobaczysz go, póki nie popatrzysz na świat z innej perspektywy.
Sen wracał – czasem ten sam, czasem tylko jego elementy. W jakiś sposób niepokoił, ale Zac przyłapał się na oczekiwaniu go – gdy tylko sprzed oczu znikały rzędy klinów, chłopak, półprzytomny już, wypatrywał drzewa.
Za dnia, kiedy tylko dostawał chwilę wolnego, szukał.
Biblioteczka Lancastera była pokaźna. Znalezienie w niej czegoś na żądany temat nie było trudne, a jeśli czegoś nie było – zawsze można było wybrać się do biblioteki British Museum, lub do Fundacji zarządzanej przez Mariusa Schwarzmanna. I właśnie między tymi trzema lokacjami krążył Zac, czasem zatrzymując się gdzieś pomiędzy – przysiadając z książką w kawiarni albo parku.
Drzewo Światów nawiedzało jego sny – tego był pewien. Idea wyrażona na kolumnie w podziemiach Iram przesiąkła jego umysł, pobudzając odpowiednie elementy podświadomości. Podświadomość zbiorową, o której wspominała Hjordis?
Zaczął czytać Junga – jeśli kultura ukształtowała się w tym, a nie innym świecie, jeśli kształtowała go na swój wzór, teoria podświadomości zbiorowej miała sens. Archetyp Drzewa Światów pojawiający się w snach musiał mieć głębszy sens, odwoływać się nie tylko do indywidualnej psychiki, lecz i do czegoś, co istniało realnie, gdzieś w Umbrze. 
Jeśli jednak istniało, czemu miałoby go wzywać?
Inna perspektywa... Czyż nie zyskał jej w dzień swojego Przebudzenia? Ale jeśli tak, co z kolejnymi etapami wędrówki, której schematy zaczynał pomału śledzić w kolejnych książkach? Przebudzenie to tylko początek ścieżki, po nim następować miały kolejne próby i objawienia – czyżby coś pominął? Stał się bierny? A może oddał swoją wizję komuś innemu – Grześkowi na przykład?
Nie, nie czuł się, jakby ją oddał – przynajmniej nie po to, aby zdjąć sobie z barków nadmierny ciężar. Nigdzie nie było powiedziane, że wybrańców nie mogło być dwóch, w końcu w wielu mitach przewijało się dwóch braci, dwóch synów boga lub synów słońca, a jeśli wybraniec miał mieć konotacje solarne...
Zac przyłapywał się na rozmyślaniu nad tym w chwilach poświęconych na pracę. Kiedy zdarzało mu się zasiedzieć do późna, już po zmroku, kiedy Alex znikała już, śpiesząc do ukochanego mistrza, a Lancaster wypiwszy tradycyjną brytyjską herbatkę zaszywał się gdzieś na górze, Zac spędzał kolejne godziny w salonie lub bibliotece. Z wydrukami, czy z pożyczonym laptopem – zawsze kończył tak samo. Na kartkach kreślił znaki inne, niż pismo klinowe, skomplikowane schematy, w których szukał, o naiwności, rozwiązania zagadek wszechświata.
Czyżby stawał się Hermetykiem? Dużo przebywał ostatnio w towarzystwie Zakonu i gdzie się nie obrócił, widział księgi i diagramy, które próbowały ująć w matematyczne wykresy niuanse duszy. Jak wygląda wykres avatara?
- To, co nazywamy Prawdziwym Imieniem – powiedział kiedyś Lancaster, rozmowny po obiedzie – to w istocie precyzyjny opis danego bytu. W wypadki maga zawiera on w sobie imię avatara, rezonans i tak wiele danych, że sądzę, że analizując je, można by poznać poprzednie wcielenia.
Siedzieli we trójkę, w przerwie w pracy. Alex właściwie nie siedziała, a chodziła dookoła, nie mogąc w stu procentach zapanować nad nadwyżkami energii. czasem tylko przystawała, by wypić łyk herbaty. Niezależnie jednak od swojej ruchliwości – słuchała. Czy Zacowi wydawało się, czy stała się nieco spokojniejsza? Jakby chwile, gdy ona i Twilight niemal skoczyły sobie do oczu były ostatnim kryzysem.
- Jeśli znasz czyjeś prawdziwe imię, możesz tego kogoś kontrolować – zauważyła.
- I tak i nie, Alex...
- No demony można – oświadczyła – mój mistrz kiedyś pomógł jednemu duchowi... myślę, że to był demon...
Lancaster skrzywił się. No tak, Kodeks Hermesa zabraniał nie tylko kontaktów z nieumarłymi – prawdę mówiąc, zakaz stosunków z wampirami był kwestią wtórną i dość późną – lecz przede wszystkim infernalizmu, paktowania z demonami. Jeśli głowa domu Janissary rzeczywiście kiedyś miała taki układ, wyjawienie sprawy...
- Oczywiście – kontynuowała dziewczyna – Mistrz nie wiedział wtedy, że to demon. Ale jedno mnie do dziś zastanawia – ktoś odebrał temu duchowi jego imię... to znaczy, połowę imienia. Drugą mistrz trzymał jako gwarancję... teraz już nie trzyma, ten duch pomógł mu się wydostać z Dziedzin Paradoksu...
Zac w milczeniu pokręcił głową. „To się źle skończy” – pomyślał, przyglądając się twarzy przyjaciółki. Mógł wyobrazić sobie, że to Alex załatwiła całą sprawę – oddanie demonowi „gwarancji” w zamian za uwolnienie ukochanego mistrza. Demon spłacił dług, był wolny. Caeron Mustai wrócił poza swoim czasem, Bóg jeden wie, z jakimi śladami na psychice...
- Ludzie to nie demony. Demony obowiązują inne zasady – pewnym duchom nie wolno zjawiać się na ziemi bez „zaproszenia” na przykład. Im silniejszy duch, tym większa szansa, że nie przedostanie się przez Rękawicę sam. Nie dlatego, że nie ma dość mocy, bo tej ma aż nadto.
- Odgrodzili Ziemię od bogów – przypomniał Zac słowa, które znaleźli w Iram.
Lancaster kiwnął głową.
- To nadanie człowiekowi autonomii, uniezależnienie go od bogów.
- Ludzie zawsze będą zależni od Boga – sprzeciwiła się Alex.
- Jeśli oddadzą się w tę zależność, tak – Anglik uśmiechnął się nie bez pewnej złośliwości, wiedząc, że słowo „islam” oznacza „oddanie”.
- To kwestia wiary.
- Nie muszę wierzyć w bogów, skoro mogę ich przywołać.
Możliwe, że Alex i Lancaster nie zdawali sobie z tego sprawy, ale we dwoje reprezentowali dwa zupełnie skrajne bieguny Zakonu Hermesa. Criamon, dziedzic jednego z najstarszych Domów, mógł co prawda uważać, że Janissary odbiegli od ideałów hermetycznych tak bardzo, że trudno bardziej, a Alex jest ucieleśnieniem tego odstępstwa, ale Zac widział to nieco inaczej. Im lepiej poznawał dziewczynę, tym pewniejszy był, że tkwi w niej gdzieś skłonność do głębokich przemyśleń i intelekt może intuicyjny, ale całkiem pokaźny.
Pogodził się z myślą, że Alex nie zainteresuje się nim nigdy – choć starszy od niej, w jej oczach był dzieckiem, a i tak nikt nie mógł się równać z Caeronem. W sumie, nigdy nie był nawet o krok od zakochania się w niej, po prostu podobała mu się, ze swoim pełnym biustem, wysportowaną sylwetką i całą masą energii. Twilight to co innego, Twilight kochał – mocno, bezwarunkowo i ostatecznie, ale do niej z kolei nigdy by nie „wystartował”, to nie taka miłość, tego był pewien.
Właściwie, nie miał ochoty szukać sobie dziewczyny. Prawdę powiedziawszy, wolałby znaleźć sobie mentora i uważał, że czas na to najwyższy. Tylko, że żaden ze znanych mu magów nie kwapił się z podejściem i spytaniem „Czy chciałbyś zostać moim uczniem?”, a Zac daleki był od narzucania się komukolwiek.
Teraz kursował między Lancasterem a Schwarzmannem. Brytyjski antropolog sadzał go przed zdjęciami pisma klinowego – niemieckiego pochodzenia sędzia zlecał mu porządkowanie akt.
- Trochę papierkowej roboty ci nie zaszkodzi – oznajmił Quaesitor za pierwszym razem. – Chciałem zmusić Feliksa, ale ten szczyl się, kurwa, obija i nic, tylko w WoWa gra.
„Ot, robota ucznia” – myślał Zac, segregując papiery pełne terminów, przy których jego znajomość łaciny okazywała się niewystarczająca. – „nosić wodę, i ani się waż miotły zatrudnić... Tylko żebym ja jeszcze był uczniem...”
Najwyraźniej, jeśli zbiorowa podświadomość zamierzała ukształtować jego życiorys wedle najlepszych jungowsko-campbellowskich schematów, nie kwapiła się do znalezienia mu mentora i ograniczała się do wizji drzewa światów. Lepsze to niż nic – gdyby tylko umiał rozszyfrować wizję i odnieść archetyp do samego siebie...

Do spisu treści       Poprzedni rozdział      Następny rozdział

Uwagi?   Zajrzyj