Rozdział 2. Lustro, lustro...

- Jak dziwnie by to nie brzmiało, potrzebuję twojej pomocy.
Sariel wpatrywał się w swojego rozmówcę. Czujny jak kot, z mięśniami napiętymi nieznacznie pod dopasowaną koszulą. Och, Goratrix pamiętał to spojrzenie, tę postawę. Dłoń, w każdej chwili gotową sięgnąć po broń, kły wysunięte z dziąseł, ukryte pod łagodnie uśmiechniętymi wargami. Wojownicy Salubri i Assamici. Żmije.
Kiedyś on i Etrius spotkali kilku przedstawicieli klanu Sariela. To było na samym początku, jeszcze zanim wyniszczyli ich wszystkich... Przybyli do otoczonych nimbem świętości Jednorożców, prosić o wsparcie, a w rzeczywistości – zbadać teren. Goratrix pamiętał doskonale – dwóch uzdrowicieli, mężczyznę i kobietę, łagodnych jak anioły... ale to wojownik nosił anielskie imię, zaś jego postawa i uśmiech były takie same, jak u Sariela w tej chwili... Kilkadziesiąt lat później Goratrix upewnił się, by ten wojownik, tak podejrzliwy przy pierwszym spotkaniu, zginął na samym początku pogromu.
Wtedy nie przypuszczał, jak wielki popełnili błąd i że niemal tysiąc lat później sam znajdzie jedynego nadal istniejącego Salubri, by poprosić go o pomoc. Zakrawało na ironię losu, że wodziła za nim teraz trójka szarobłękitnych oczu.
Och, zakrawało na cud, że Sariel wciąż istnieje. Jakaś część osoby Goratrixa miała ochotę zamknąć go w szklanej gablocie jak bezcenny okaz. Ginący gatunek, spójrzcie, szanowni państwo, tu macie ostatniego przedstawiciela. Nie dajcie się zwieść własnej litości, ani temu słodkiemu uśmiechowi, gdybyśmy pozwolili mu się wydostać, okazałby się śmiertelnie niebezpieczny dla całego świata.
Lepiej byłoby Sariela zamknąć, zatrzasnąć w masywnym kamiennym sarkofagu, niż pozwolić mu chodzić po Ziemi. A jednak Goratrix nie miał złudzeń – potrzebował tego srebrnowłosego anioła-demona bardziej, niż jakiejkolwiek innej istoty. O, pokrętne ścieżki przeznaczenia. Czy nie o tym mówił kiedyś młodemu magowi z domu, tak, wówczas jeszcze domu, Tremere pewien wytatuowany mistyk? O, gdzie się podziali teraz ci wizjonerzy, wnoszący barbarzyńską naukę o wędrówce dusz w progi Domów Hermesa? Criamon, tak się nazywali... Criamon... zaginęli, wchłonięci, gdy Domy Hermesa stały się Zakonem i zaczęły dzielić swą niezmierzoną potęgę z dzikimi wiedźmami i barbarzyńcami... Jak bardzo zmienił się świat dookoła, własny klan... wszystko...
- No proszę... – Sine wargi Sariela rozciągnęły się w ironiczny uśmiech. – Cóż za niespodzianka.
- Nieprawdaż? – Goratrix nie dał się wyprowadzić z równowagi. Miał za sobą zbyt wiele stuleci i układów, z których ten być może był jednym z najdziwniejszych, ale niewiele bardziej niecodziennym niż parę innych. – Sarielu, rozumiem, że bawienie się w sarkazm sprawia ci przyjemność, ale powinniśmy ustalić parę spraw. Chciałbym uniknąć przedwczesnego rzucenia się sobie do gardeł.
- Przedwczesnego?
- Wiemy obaj, jak to się skończy – Goratrix rozłożył ręce – nie mam złudzeń i ty też zapewne ich nie masz, prawda?
- Tak.
- Doskonale więc. Obiecuję, że kiedy zrobimy to, co mamy do zrobienia, będę do twojej dyspozycji. Na razie jednak...
- Na razie jednak mam coś, co należy do pana – przerwał mu Sariel.
To zaskoczyło Goratrixa – podobnie jak przedmiot, który Salubri mu podał. Owinięty w papier i tkaninę kielich, znajomy, o tak, palce byłego maga wyczuły jego kształt.
- Z pozdrowieniami od Tal’mahe’ra.
- Łajdacy.
- Tak. Ja też ich kocham – Och, ten uśmiech na twarzy Sariela nie był tym, co Goratrix kojarzył z jego klanem... Lecz Bóg jeden, jeśli tylko istnieje, raczy wiedzieć, jak – i w czyim towarzystwie – ostatni spośród Salubri przetrwał ubiegłe milenium.
- A więc mamy ze sobą coś wspólnego... poza celem.
Srebrnowłosy wojownik zabębnił palcami w stół.
- Proszę się pośpieszyć.
- Tak, oczywiście – Goratrix podziwiał odzyskaną własność. Gładka kość, pociemniałe srebro, żywy blask rubinów... Ten kielich mógłby nazwać starym towarzyszem – w końcu naczynie towarzyszyło mu przez stulecia, będąc rekwizytem maga i tym pucharem, z którego jako pierwszy spośród Tremere Goratrix wypił zabójczą miksturę. Czy Sariel to wiedział? Musiał wiedzieć. Musiał wiedzieć, że także i krew Salubri znajdowała się niegdyś w kościanej czaszy – gdy nowoprzemieniony mag krwi uczył się smaku vitae każdego z klanów, gdy oceniał jej przydatność dla Tremere i gdy używał zdobytych próbek, by szukać tych członków klanu, którzy wciąż jeszcze istnieli... To przecież magia krwi pozwoliła mu znaleźć Saulota w jego krypcie... Och, gdyby w ciągu ostatnich miesięcy miał choćby kroplę, zlokalizowałby Sariela w jednej chwili... – To zabawne, Sarielu, jak bardzo ten drobiazg łączy się z rzeczami, które musimy zrobić... – Zamyślił się długo, teatralnie niemal. – Utraciłem go tej samej nocy, co pewien artefakt, który powinienem odzyskać, nim wpadnie w niepowołane ręce – o ile już nie wpadł, co jest możliwe... Sarielu, na początek naszej pięknej znajomości potrzebuję twojej wiedzy i umiejętności w zakresie demonów... Ja z kolei gotów jestem cię wspomóc tym, co wiem o magach, bo lękam się, iż to, czego szukamy jest w posiadaniu maga.
- Do rzeczy.
Och, irytowanie go było zabawne, choć niebezpieczne. Ale w całej tej kuriozalnej sytuacji grzechem byłoby nie znaleźć choć drobnego powodu do radości
- Och. Tak. Oczywiście – uśmiechnął się, odstawiając kielich na stół. Rubinowe oczy wprawione w czaszkę wpatrywały się w przestrzeń. – Sarielu, to jest ważne. Mogę zacząć zanudzać cię długą opowieścią, ale najlepiej będzie, jeśli opisze ci co widziałem na własne oczy. W końcu do takich, jak ty najlepiej przemawiają obrazy i fakty... Wyobraź sobie, Sarielu, że kiedyś lustro, o którym mówię, pokazało mi osobę, która, jak sądziłem, pomoże mi... Lecz wizje, które zsyła są mylne, zwodnicze – przekonałem się o tym na własnej skórze. Młoda łowczyni nie myślała racjonalnie – w przeciwieństwie do ciebie, Sarielu – i odrzuciła ofertę. Musiałem zrobić coś, by nie zaszkodziła mi... Krzywisz się? Nie było innego rozwiązania, gdybym to nie ja znalazł się w takiej sytuacji... Nie, nie zabiłem jej, uprzedzając twoje pytania, ale nie wiem, czy to było dobre rozwiązanie... Ta kobieta może być opętana.
- Słucham? – Sariel uniósł brwi. Interesująco to wyglądało – dolna powieka trzeciego oka marszczyła się wtedy, a ono samo mrużyło się w nietypowy sposób. Kiedyś Goratrix nie mógł odmówić sobie przyjemności zajęcia się jednym Salubri nieco dłużej – sprawdzanie, jak zabójcze jest przebijanie oka, okazało się być przydatne... Kiedy w końcu dojdzie do walki, trzeba będzie celować w ten słaby punkt, choć oczywiście akt diabolizmu byłby o wiele przyjemniejszy...
- Opętana. Przez demona. Czyżbym nie dość jasno się wyrażał? Jakaś zewnętrzna siła, powiedziałbym, że przybyła z Umbry, mniemam, że powinienem wyjaśnić...
- Wiem, czym jest Umbra.
- Och – Nie, nie spodziewał się tego, mimo wszystko większość Spokrewnionych nie było zaznajomionych z terminologią używaną przez magów. Obecnie nawet większość Tremere odrzuciła ją, lub zmodyfikowała w drastyczny sposób. – W każdym razie. Jakaś zewnętrzna siła opanowała tę kobietę i obawiam się, że uśmiercenie jej nie pomogłoby, a mogłoby nawet pogorszyć sprawę... – Pominął Malkavianina. Ta informacje nie była istotna, przynajmniej nie teraz. – Niestety, sądzę, że akurat w tej sprawie ty byłbyś kompetentniejszy, niż ja – Rozłożył ręce, uśmiechając się z pozorowaną bezradnością. – No i jest jeszcze druga sprawa.
Sariel prychnął. Od samego początku spotkania zachowywał się nonszalancko i pogardliwie, starając się stworzyć wrażenie, że zgodził się spotkać Goratrixa w drodze wyjątku i w akcie szczególnej łaski – poniekąd tak właśnie było.
- Druga sprawa – rzekł były mag z naciskiem. – Poważna sprawa, do której jesteś niezbędny. Chcę, żebyś zabił mojego mistrza.
Troje oczu wyrażało najwyższe zdumienie.
- Mojego mistrza – powtórzył Goratrix spokojnie. –Mam teorię, że ze względu na krew Saulota płynącą w jego żyłach będzie mniej czujny, gdy zbliży się do niego Salubri. A ty chętnie się go pozbędziesz, przyznaj.
- Tak.
- Właśnie. Potem dostaniesz okazje pozbycia się mnie, co całkiem sensowna nagroda, czyż nie.
- Owszem. Ciągle jednak nie rozumiem, czemu?
Odszczepieniec Tremere wybuchnął krótkim, donośnym śmiechem.
- Przemiana – wyjaśnił – zmieniła też nasze stosunki. To tragiczne, ale ja, najwierniejszy spośród jego uczniów, stałem się najbardziej znienawidzonym. Może bał się moich ambicji...
To nie była prawda, nie cała przynajmniej, ale więcej nie mógł powiedzieć. Nie teraz. Nie, dopóki nie kupi pełni lojalności tego nienaturalnego cudu.
Salubri znów uniósł brwi.
- ...ale jego paranoja zadziałała szybciej, niż moja ambicja. Nie powinienem był – Goratrix teatralnym gestem przycisnął dłoń do czoła – wskazywać mu miejsca spoczynku waszego stwórcy. Nie powinienem był nigdy go szukać. Stworzyłem potwora, jak sądzę. Potwora, który ścigał mnie, zniszczył tych, którzy poszli za mną – i którego ja sam próbowałem zniszczyć, bezskutecznie. Gdy jest się w desperacji, można zwrócić się do wielu dziwnych sił, po tym, gdzie szukałem sojuszników, ty jesteś, powiedziałbym, jedną z mniej niebezpiecznych opcji.
- A kim były te niebezpieczne?
- Lustro – rzekł spokojnie. Nachylił się i, opierając się o stół, spojrzał w troje oczu. Były baczne i nieporuszone, chłodne jak księżyce. – Mam na tyle rozsądku, by wiedzieć, gdy coś jest nie tak. Duch zamknięty w lustrze okłamał mnie, zwodził obietnicą pomocy. Zdradził się przez tę dziewczynę. To kolejny potwór, którego należy zniszczyć. Unieszkodliwić na pewno. Możesz myśleć o mnie co chcesz, Sarielu, ale nie jestem zwolennikiem chaosu i zniszczenia i zdecydowanie nie są mi na rękę pewne formy korupcji, nawet, jeśli słyszałeś, że mi je przypisywano.
Patrzył, jak srebrnowłosy rycerz kręci głową. Dał się przekonać, niewątpliwie umiał myśleć, choć jego serce wiedziało swoje.
- Doskonale. Pora ułożyć plan, Sarielu i... A cóż to?
Obaj niemal poderwali się, słysząc, jak w odległej części domu ktoś dzwoni do drzwi. Obaj czujni, żaden z nich nie spodziewał się gości.
Sebastian Melville zapewnił swemu „mistrzowi” bezpieczne i odludne miejsce do badań i rozmów, własną rezydencję, którą opuścił na kilka nocy. Sam wspierał Harta w reorganizacji primogenu, wspominał też, że ma szanse zostać następcą Lauren. Goratrix uznał to za doskonałą szansę – książę z jego klanu, kontynuator jego myśli będzie miał niebagatelne znaczenie w nieodległej przyszłości, gdy Tremere ulegną rozbiciu – i szybkiej reorganizacji.
Goratrix pamiętał, jaką minę miał nowy Londyński regent, gdy znaleźli się obaj w jego rezydencji – nie oczekiwał, że tajemniczy Emyr Gareth, od kilku lat wspierający jego badania i dążenia do przemiany klanu, zjawi się w towarzystwie wojownika Salubri.
- Ogień – wymamrotał Melville – Przyprowadziłeś ogień.
- Owszem – odpowiedział mu Goratrix. – Potrzebujemy go.
I Melville zgodził się, zostawił im swój dom, kilkoro lojalnej służby, bibliotekę, pomieszczenie rytualne. Obiecał, że nikt nie będzie ich niepokoić – a teraz słyszeli, jak na dole służący otwiera drzwi.
Sariel wyszedł na korytarz, nasłuchując.
- Pan Gareth – mówił służący – nie ma tu nikogo takiego.
- Wiem, że jest – dał się słyszeć kobiecy głos. Niepokojąco znajomy, delikatny, niebezpiecznie przekonujący. – Muszę się z nim zobaczyć. Proszę go powiadomić.
- Mitro, co jest grane...
- Co się dzieje? – Goratrix stanął za plecami Sariela, na samej granicy bezpiecznego dystansu.
- Ta kobieta na dole...
- Znasz ją?
- Tak. Ale...
- Kto to? 
Odszczepieniec Tremere podszedł do balustrady schodów, wyjrzał za nią. Na dole, w holu, służący rozmawiał z kobietą – pięknością hinduskiego pochodzenia.
- Magini. Bardzo dziwna magini.
- Przebudzona mnie szuka? Cóż za desperacja z jej strony... – czarnoksiężnik oblizał wargi. – Coś więcej?
- Zakon Hermesa.
Na te słowa Goratrix niemal wybuchnął śmiechem.
- Na bogów, sytuacja robi się coraz ciekawsza. Chodźmy. Miła pani! – wykrzyknął, schodząc w dół. Hinduska uniosła głowę. Była piękna – i dziwne blada, tchnęła śmiercią niemal jak Kainitka. – Jestem tu, gotowy z tobą rozmawiać, o ile zachowasz swe moce dla siebie. Nie zwykłem ufać Zakonowi, niestety, stare zaszłości...
Powiodła wzrokiem po nim i po Sarielu.
- To...
- Niecodzienne, by tacy jak my spotykali się w pokoju. Proszę dołączyć do nas, miła pani, wyznać swoje imię...
- Akanaksza Lakszmi.
- Znałem panią jako Chandrę Rai – rzekł Sariel.
- Jeśli woli pan to imię, panie Adler...
- Jeśli woli pani to nazwisko...
Lakszmi ruszyła ku nim po schodach. „Śmierdzi tu ludzkim strachem” – powiedział wtedy w teatrze jeden Gangrel. Teraz mógłby wyczuć strach w niej. Patrzyła na Goratrixa i Sariel był pewien, że wyuczona niechęć walczy w niej z równie głęboko wpojonym poczuciem obowiązku. Jeśli tak długo umiała przebywać w towarzystwie wampirów, udając to, czego nienawidziła, musiała być gotowa na spotkanie, prędzej czy później, kogoś takiego. Jak widać, nie była, nie do końca. Magowie, ich arogancja, ich małe, banalne ideologie i płytkie wojenki... Jak bardzo jesteście podobni do Kainitów, nic dziwnego, że wydaliście z siebie klan Tremere.
- Obserwuje mnie od pewnego czasu.
- Nie – zaprzeczyła kobieta. – To w dużej mierze przypadek.
- Mam ci wierzyć? Kłamiesz od dnia, w którym ujrzałem cię po raz pierwszy.
Popatrzyła na niego morderczym wzrokiem.
- Miałam wybór?
- Może.
Wstała, przesunęła po spódnicy ciemną dłonią. Jak bardzo ten jej gest przypominał o Sophii – ta sama duma, bezwzględność, wewnętrzna siła. Ale w czarodziejce było coś, czego lady Drugeth nie miała – gorzka zaciętość, brak radości, wewnętrznego światła. Lakszmi była jak Sophia odbita w czarnym zwierciadle.
- Zauważyłeś mnie, Sarielu, pod koniec jesieni na ulicy Krakowa. Byłeś „gościem” Fei Longa, czy tak? Nie interesuje mnie, czy to ty go zabiłeś, czy nie. Ale mogłeś zabić mnie. Byłam w twoich oczach tym, czego nienawidziłeś – Spojrzenie w kierunku Goratrixa. No tak. – A ja nie zamierzałam ryzykować, ujawnianie się też nie byłoby dobrym pomysłem. Czy ty zdradziłeś komukolwiek swoją tożsamość, kiedy byłeś w Londynie? Nie. Więc czemu ja miałabym się zdradzać? To była bardzo ryzykowna misja, sam wiesz.
- Oszukała pani całkiem sporo Spokrewnionych – odezwał się Goratrix. – Gratuluję, to naprawdę duży wyczyn.
- Tak – powiedziała cicho. – Wiem.
- Zastanawia mnie tylko jedno: po co? W końcu moje dzieło nie jest przez Zakon... respektowane, czyż nie? Z tego co wiem, oficjalna polityka zakłada nie zbliżanie się... zwłaszcza po tym, jak próbowaliście nas wyniszczyć na samym początku i jak to się skończyło...
Odwróciła głowę, spojrzała na wampira. Zdrajcę jej Tradycji.
- Porywaliście...
- Uczniów. Akolitów. Zdarzało się. To była pomyłka. Przestaliśmy. Trzymaliśmy się od was z dala. Proszę, siedzimy w bibliotece, to najlepsze miejsce dla takich jak my... Proszę usiąść...
Lakszmi rozejrzała się po pomieszczeniu – zapewne znajomym dla niej, pełnym ciemnych, ciężkich szaf, zapachu papieru. Potem znów skierowała wzrok na swych rozmówców.
- Och? – Uniosła jedną brew, uśmiechnęła się sarkastycznie. – Czyżby?
Uśmiech Goratrixa był odbiciem jej wyrazu twarzy.
- Tak. A przy tych, którzy zdecydowali się złamać to wielowiekowe milczenie, nie było mnie już. Zostałem wygnany, niestety, widziałem za wiele, rozumiałem rzeczy, których mój mistrz nie chciał rozumieć... Ci „zdrajcy” w Zakonie Hermesa, którzy sprzymierzyli się z dziećmi mojego mistrza byli narzędziem, pojmuje pani? Pomogli zniszczyć moją własną krew. Planowali zniszczyć mnie. Wiedzieli, czego chcę. Mój mistrz przekroczył zbyt wiele granic i sądzę, że unicestwienie go będzie leżeć w interesie całego świata... Ale, co sprowadza panią do mnie? Co każe pani przełamać te ograniczenia?
- Więc to prawda. Jest pan...
- Tak. Proszę. Moje pytanie.
- Miałam... obserwować. Tak, jak pan mówił, jak mówił Sariel. Sprawdzić, na ile Tremera nadal są groźbą dla Zakonu. Znalazłam pewne... wiadomości, które sugerowały powiązania między Tremere a kilkoma członkami Zakonu Hermesa... I... pewne rzeczy mnie niepokoiły, pewne rzeczy... Znalazłam sugestię, może to pan nazwać głosem przeznaczenia...
- Ars Fati –wymówił starą nazwę tego, co wśród magów potocznie nazywano sferą Entropii.
- Ars Fati.
- To obosieczny miecz, pani Lakszmi.
- Mam powody by mu zaufać.
- A więc ja muszę mieć powody, by zaufać pani choć na chwilkę.
Sariel przestał zważać na słowa. Już to słyszał. Goratrix musiał wytłumaczyć kobiecie swoje cele – i okłamywał ją w równym stopniu, co Sariela wcześniej. Czy raczej... nie mówił całej prawdy, co można uznać za bliskie kłamstwu. Ale i ona nie zdradzała wszystkiego – i oboje doskonale to wiedzieli.
Cokolwiek siedziało w głowie tego byłego maga, trzeba było przyznać, że perspektywa zlikwidowania jego dawnego mistrza była kusząca i tylko dlatego siedzieli tu jeszcze wszyscy troje, tak niedobrani, nie mający innych powodów, by przebywać w jednym pomieszczeniu.
- Sarielu. Księżycowy Rycerzu. Obudź się – Głos Goratrixa był rozbawiony i drwiący. – Opuszczasz gardę przy wrogu?
Uniósł się lekko.
- Jeśli zechciałbyś zrobić cos głupiego, liczę na panią Rai... Lakszmi...
- Nie... chciałem tylko przejść do planu odzyskania lustra, skoro mamy tak obiecującego towarzysza broni – Odszczepieniec Tremere skinął głową w kierunku magini. – Pani Lakszmi, myślę, że może wesprzeć nas pani ciekawymi danymi... Co pani wie o kobiecie nazwiskiem Baermoon?
- Alice Baermoon?
- Joanna – poprawił niegdysiejszy mag. – Młoda, porywcza kobieta z blizną na twarzy, łowca wampirów, posiadaczka dość... nieciekawych mocy.
Hinduska uśmiechnęła się delikatnie.
- Ach. Joanna Baermoon, córka Alice Baermoon bani Janissary... Śpiąca, akolitka Dariusa Moley bani Janissary... Tyle wiem, nie interesują mnie – skrzywiła się – śmiertelni.
Czemu mnie to nie dziwi – pomyślał Sariel. – Zaiste, Lakszmi, jesteś jak zwierciadło odbijające najgorsze cechy Kainitów. Aż tak się do nas upodobniłaś, że zapominasz, jak kruche jest twoje ciało, że umrzesz kiedyś, nie ważne, jak długo będziesz przedłużać swoje życie... Ani twoje ciało, ani twoja moralność nie są przystosowane do tego, czym próbujesz być... Jak to się dla ciebie skończy? Ten przeklęty czarownik, który siedzi przed tobą, uczyni z ciebie swoją córkę. Widzę, jak patrzy na ciebie, wodzi wzrokiem po twoich nadgarstkach, szyi... Widzisz to? Nauczyłaś się zauważać takie spojrzenia? Nie. Głupia, ślepa, mała kobietko...
- Co pana tak bawi? – magini spojrzała na niego pytająco.
- Zamyśliłem się – odrzekł. – Jak pani widzi, często mi się to zdarza ostatnio... może to wpływ intelektualistów, z którymi ostatnio przestaję... Proszę, proszę kontynuować.
- Darius Moley... gdzie mieszka? W normalnym świecie, czy w jakimś dziwnym miejscu?
Pokręciła głową.
- Nie interesowałam się nim... Nie był nigdy... wartościowym członkiem Zakonu.
- Ale ma coś wartościowego.
- Postaram się – twarz kobiety wyrażała zaniepokojenie, ale i zainteresowanie.
- I co z nią zrobimy? – spytał Goratrix, gdy magini ich opuściła. – Wyda nas? Nie sądzę. Jej ciekawość...
- Ciekawość maga.
- Znasz to, Sarielu, prawda? – odszczepieniec Tremere przechylił głowę, przyglądając się swojemu rozmówcy pytająco.
- Owszem – zgodził się wojownik Salubri.
Nie powiedział, skąd zna. Dla Goratrixa było oczywiste, że chodziło o jego własny klan. Mógł, jeśli wiedział dość dużo, domyślać się pewnych rzeczy związanych z klanem Tzimizce, choć Sophii pewnie nie spotkał, a o jej Starszych mógł znać najwyżej legendy. Z pewnością wiedział coś o Tal’mahe’Ra, ale jeśli kiedykolwiek spotkał członka Ręki, nie skończyło się to dobrze... Ale reszta – osoby, od wiedźmy z gór, wiele, wiele setek lat temu, do Zaca, do Twilight, do innych, którzy jakoś wryli się w pamięć... Ich Sariel chciał zachować dla siebie, trzymać jak najdalej od tego manipulatora.
- Co do tej kobiety... Jeśli się jej nie boisz, może być przydatna.
- Nawet bardzo – Niegdysiejszy mag z uśmiechem kiwnął głową. Och, pewnie myślał teraz o tym, co wcześniej zauważył Sariel... Biedna Chandra Rai, Akanaksza Lakszmi, czy jakiekolwiek było jej imię...

Do spisu treści       Poprzedni rozdział      Następny rozdział

Uwagi?   Zajrzyj